ایران بازگو

احمد رشیدی نژاد:

دهه‌ها پیش از آن که «مکیندر» ژئوپلیتیسین بریتانیایی بر روی «هارتلند»- به عنوان سرزمینی که تسلط بر آن حکمرانی جهانی را برای حاکم آن در بر خواهد داشت- دست بگذارد، روسیه و بریتانیا دو قدرت مطرح قرن نوزدهم، تلاشی را در آسیای مرکزی پیش گرفته بودند که بعدها «بازی بزرگ» نام گرفت. مطابق این بازی، روس‌ها براساس وصیت‌نامه «پتر کبیر»(۱۶۷۲-‏۱۷۲۵)، نزدیکی به استانبول و هند را جهت فرمانروای بر جهان، لازم می‌دانستند.

جمهوری اسلامی ایران پس از 15 سال عضویت ناظر در سازمان همکاری شانگهای، سرانجام در تاریخ 26 شهریور 1400/ ۱۷ سپتامبر ۲۰۲۱ و در پایان اجلاس بیست‌و‌یکم که در دوشنبه، پایتخت تاجیکستان برگزار شد با رای تمام اعضا رسما به عضویت این سازمان درآمد. با توجه به موقعیت جغرافیایی خاص و منحصر به فرد ایران که این سرزمین را از روزگار کهن به چهارراه تمدن ها و پل اتصال شرق و غرب تبدیل کرده، همچنین برخورداری این کشور از منابع غنی نفت و گاز، جمعیت چشمگیر و موقعیت ممتاز ژئوپلیتیک و ژئواکونومیک که زمینه‌ساز توسعه اقتصادی و مناسبات بین المللی است، این رخداد در خور توجه ویژه است. از سوی دیگر، عضویت کامل ایران در سازمان همکاری شانگهای می‌تواند مرحله تازه‌ای در سیر رشد تاریخی و گام به گام این سازمان همکاری شانگهای را رقم زند و فرصت‌ها و زمینه‌های همکاری جدیدی را پیش روی این سازمان قرار می دهد. اعلام رسمی شروع فرایند عضویت کامل ایران در این پیمان منطقه‌ای، واکنش شماری از کشورهای جهان به ویژه کشورهای غربی را برانگیخته است که مواضع متفاوتی در قبال آن اتخاذ کرده‌اند. حال این پرسش مطرح است که نظر به تفاوت و گاه تضاد منافع کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای، جمهوری اسلامی ایران چه جایگاهی در این سازمان خواهد داشت و به لحاظ برخورداری از فرصت‌ها و بهره‌مندی از منافع مشترک، چه افقی فراروی آن خواهد بود؟ در برداشت نخست، این‌گونه به نظر می‌رسد که فرصت‌ها و ظرفیت‌های چشمگیری برای همه اعضاء از جمله کشورمان در سازمان همکاری شانگهای وجود دارد. با این حال، تحقق این اهداف ارتباط مستقیمی با نحوه عملکرد و فعالیت ما در این سازمان دارد. 
 

می‌توان چنین جمع‌بندی کرد که باتوجه به حضور کاندیداهای زیاد و اهمیت تبلیغات در دنیای امروز، استفاده از ظرفیت‌های رسانه‌ای جهت کسب اعتماد عمومی، یکی از ضرورت‌های جدی نامزدان انتخابات می‌باشد.

انتخابات از مولفه‌های اساسی دمکراسی و عامل پایدار برای ثبات مردم‌سالاری است. آن‌چه در جریان انتخابات میان همه کشورهای دنیا مشترک به‌ نظر می‌آید، تبلیغات و کسب اعتماد عمومی جهت اخذ رای آنان است. این مورد از گذشته‌های دور وجود داشته و اکنون به‌ شدت جریان دارد.
در انتخابات کشورهای توسعه‌یافته، تبلیغات و کمپاین سرنوشت نامزدان را تعیین می‌کند. نامزدان انتخابات با استفاده از بروزترین و تاثیرگذارترین تاکتیک‌ها، افکار عمومی را سمت‌وسو می‌دهند. در جریان کمپاین از نوع صحبت کردن، تا لباس پوشیدن و طرز حرکات و… تا اعلام برنامه‌های مشخص، همه از اهمیت اساسی برخوردار است.
با این ‌وجود، یکی از مولفه‌های مهم استفاده از وسایل ارتباطی در سطح بزرگ مانند تلویزیون‌ها، روزنامه‌ها و وبسایت‌ها و در سطح کوچک، شبکه‌های اجتماعی، بروشورها، اوراق تبلیغاتی، پوسترها و… است. به ‌صورت کلی، استفاده بهینه و به‌ جا از این موارد را می‌توان کاربرد مهارت ارتباطی در انتخابات دانست.
آن‌چه در این میان بسیار مهم به‌ نظر می‌رسد، رابطه‌ عمیق وسایل ارتباطی با تبلیغات است. به ‌بیان دیگر، بخش مهمی از کار رسانه‌ای به تبلیغات بر می‌گردد. به‌همین دلیل، توجه استراتژیک به رسانه و استفاده مطلوب از آن، از ویژگی‌های یک نامزد پیشتاز به‌ شمار می‌رود.
هرچند در این کشور، به‌ دلیل بی‌سوادی و نبود فرهنگ مطالعه، خواندن روزنامه‌ها بسیار کم است، اما جایگاه تلویزیون و سپس شبکه‌های اجتماعی و وبسایت‌ها را نمی‌توان نادیده گرفت. تلویزیون‌ها به‌ دلیل عامه‌بودن، نقش برازنده‌‌ای دارند. از طرفی دیگر برای رقابت با دیگر نامزدها و رسیدن به موفقیت، تبلیغات نظام‌مند از نیازهای اساسی و عوامل مهم پیروزی به‌شمار می‌رود.
با این‌وصف، می‌توان چنین جمع‌بندی کرد که باتوجه به حضور کاندیداهای زیاد و اهمیت تبلیغات در دنیای امروز، استفاده از ظرفیت‌های رسانه‌ای جهت کسب اعتماد عمومی، یکی از ضرورت‌های جدی نامزدان انتخابات می‌باشد. فراموش نکنیم که استراتژی ارتباطی فقط رفتن به نشست‌های رسانه‌ای و یا برگزاری کنفرانس‌های مردمی نیست؛ بلکه به برنامه‌های مشخص نیاز دارد. هرچند این نوشتار در پی آن نیست تا موضوعی برای نامزدان ارائه کند، اما به‌عنوان مثال می‌توان گفت نامزدی می‌خواهد روی آموزش و پرورش در افغانستان تمرکز کند. او می‌تواند با چینش یک‌سری راهکارهای لازم و مهم و ارائه آن از طریق رسانه‌‌ای مشخص، توجه مخاطبان را جلب کند. بدون شک، آموزش و پرورش درصورتی می‌تواند معیاری شود که وزیر فوق‌العاده و خادم از سوی مجلس رای بیاورد؛ به‌ همین دلیل، نقش مجلس نمایندگان در انتخاب و یا رد چنین وزیری برجسته است.
چگونگی استفاده از شبکه‌های اجتماعی نیز جزء مهارت‌های ارتباطی به حساب می‌آید. به بیان ساده‌تر می‌توان گفت که هرنامزد که واقعاً قصد خدمت و رفتن به مجلس را داشته باشد، باید یک طرح تبلیغاتی دقیق و قابل تطبیق از طریق رسانه‌های جمعی را عملی کند؛ چرا که استراتژی ارتباطی یکی از عوامل مهم است که با عوامل دیگر دست به دست هم داده، پیروزی یک نامزد را حتمی می‌سازد.