صید ترال در دریای عمان و خلیج فارس: ضرورت‌های تأمین خوراک آبزیان و چالش‌های توسعه‌ای
صید ترال (کف‌روب)، یکی از روش‌های صنعتی و پُربازده برای صید گونه‌های کف‌زی مانند میگو، ماهی مرکب، ساردین و ماهی‌های ریزپیکر است که به‌ویژه در تأمین خوراک آبزیان پرورشی اهمیت بالایی یافته است. این شیوه عمدتاً در سواحل دریای عمان (از چابهار تا جاسک) و بخش‌هایی از خلیج فارس (نظیر بندرعباس، لنگه، سیریک و میناب) رایج شده و به‌دلیل تمرکز آن بر گونه‌های غیرقابل‌مصرف مستقیم انسانی یا کم‌ارزش اقتصادی، در زنجیره تأمین غذای ماهیان پرورشی نقش کلیدی دارد. در سال‌های اخیر، این فعالیت برای تأمین پودر ماهی، به‌ویژه در صنعت پرورش میگو و ماهی در قفس، توسعه یافته است.
از منظر جغرافیایی، محدوده‌های اصلی فعالیت ترالرها، مناطق فراساحلی شرق و جنوب استان هرمزگان و سواحل استان سیستان‌وبلوچستان است. در این مناطق، شرایط بستر دریا، دمای آب، ترکیب گونه‌ای و نزدیکی به بنادر صیادی مناسب، امکان صید صنعتی با شناورهای مجهز به تور ترال را فراهم ساخته است. بنادری نظیر کنارک، بریس، کوهستک، جاسک، بندر سورو و بندرعباس به‌عنوان مراکز پشتیبانی عملیات ترال محسوب می‌شوند.
علی راثی دکترای ژئوپلتیک